1.Kiam la Sinjor' koleras tremas de li la ĉiel',kiam Amman furiozas treme timas lin la ter', la potencaj montoj frakasiĝas antaŭ li. Antaŭ lia kolerego antaŭ lia furioz' antaŭ lia hurla voĉo antaŭ lia tondra ton' ĉiuj dioj de l' ĉielo kaŝas sin en la ĉiel', ĉiuj dioj de la tero fuĝas al la tera fund', kaj la Suno malaperas sur la fundon de F ĉiel', kaj la Luno malaperas el la firmamenta alt'... 2.Ve, ĉirkaŭen mi rigardis kaj neniu kaptis min je mano,mi ploregis kaj neniu venis por min helpi. Mia lamentado sonas kaj neniu min aŭskultas. Dolorplena, deprimita mi ne povas plu rigardi supren. Mi al mia favorega Dio preĝas kun petego laŭta, kaj mi kisas la piedojn de l' Diino baraktante tere. Al la Dio, la konata, nekonata mi petegas krie: ho Sinjoro, min rigardu kaj akceptu petegadon mian... 3.Serviston vian, ho Sinjor', ne batu via puno,jen, li baraktas en la marĉ, ekkaptu lian brakon, la pekon, kiun faris mi, elŝanĝu do je bono, la kulpojn, kiujn faris mi, forportu do la vento, malicojn miajn multajn, ho Sinjoro, de mi prenu, deprenu kiel veston, ho Dio, se sepoble sep eĉ estas miaj kulpoj, pardonu kulpojn miajn! |